18-10-2010
hay
hi
തിരക്കിലാണോ?
എന്ത് തിരക്ക്..കുറേ ബ്ളോഗ് നോക്കണം. എന്റെ പോസ്റ്റിലെ അഭിപ്രായങ്ങള്ക്ക് മറുപടി എഴുതണം. അതൊക്കെത്തന്നെ.
ഞാനൊരു പുതിയ ബ്ളോഗറായതിനാല് കുറേ തെറ്റുകളൊക്കെ എന്റെ പ്രവൃത്തിയില് ഉണ്ടാകും.
എല്ലാവരും ആദ്യം അങ്ങനെയൊക്കെത്തന്നെ.
mic?
ഉണ്ട്...
എങ്കില് നമുക്ക് സംസാരിക്കാം. അതാണ് കൂടുതല് നല്ലത്.
ഓകെ മാഷെ
ഹലോ...കേള്ക്കാമോ?
കേള്ക്കാം.
hay
hi
തിരക്കിലാണോ?
എന്ത് തിരക്ക്..കുറേ ബ്ളോഗ് നോക്കണം. എന്റെ പോസ്റ്റിലെ അഭിപ്രായങ്ങള്ക്ക് മറുപടി എഴുതണം. അതൊക്കെത്തന്നെ.
ഞാനൊരു പുതിയ ബ്ളോഗറായതിനാല് കുറേ തെറ്റുകളൊക്കെ എന്റെ പ്രവൃത്തിയില് ഉണ്ടാകും.
എല്ലാവരും ആദ്യം അങ്ങനെയൊക്കെത്തന്നെ.
mic?
ഉണ്ട്...
എങ്കില് നമുക്ക് സംസാരിക്കാം. അതാണ് കൂടുതല് നല്ലത്.
ഓകെ മാഷെ
ഹലോ...കേള്ക്കാമോ?
കേള്ക്കാം.
എന്നാല് പറഞ്ഞൊ..
മാഷിന്റെ ബ്ളോഗിന്റെ പേര് കടുവ എന്നാക്കിയത് എന്തോ പോലെ തോന്നി എനിക്ക്. മെയില് ഐഡിയും കടുവ എന്ന് തന്നെ ആയപ്പോള് വ്യക്തിയെക്കുറിച്ച് ഒന്നും മനസ്സിലാകാത്തത് പോലെ.
അതിനു വേണ്ടിയല്ലെ അങ്ങിനെ ചെയ്തത്?
എന്നാലും അതിനൊരു പോരായ്ക പോലെ എനിക്ക് തോന്നുന്നു. സൌഹൃദത്തില്, മുഴുവനല്ലെങ്കിലും അല്പം ചില കാര്യങ്ങള് പരസ്പരം അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നതല്ലെ നല്ലത്? ഞാനൊരു പുതുമുഖവും ഗള്ഫില് അധികം പഴക്കം ഇല്ലാത്തതിനാലും എനിക്ക് തോന്നുന്നതാവാം അല്ലെ?
ആ തോന്നല് മുഴുവന് തെറ്റാണ് എന്ന് പറയാന് പറ്റില്ല. ഒരു കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് മുഴുവന് അറിയാതെ തുടങ്ങുമ്പോള് പലതും നമ്മള് മറച്ചുവെക്കാന് ശ്രമിക്കും. എനിക്ക് അങ്ങിനെ സംഭവിച്ചതാണ്.
എന്നാല് ഇപ്പോഴത് മാറ്റിക്കൂടെ?
അതിന് ചില കുഴപ്പങ്ങളുണ്ട്. കടുവ എന്ന ബ്ളോഗ് ഇപ്പോള് കുറേ അധികം ആള്ക്കാര് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഇനി അത് മാറ്റുമ്പോള് ഇപ്പോഴുണ്ടായിരിക്കുന്ന കടുവ എന്ന ബ്ളോഗിനോടുള്ള കാഴ്ചപ്പാടില്ത്തന്നെ ഒരു വ്യത്യാസം ഉണ്ടാകും.
അത് ചെറിയൊരു കാര്യമല്ലെ?
അത് കൂടാതെ ഇത്രയും നാള് അജ്ഞാതനായിരുന്ന് പെട്ടെന്ന് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുമ്പോള് ഒന്ന് ചെറുതാകുന്നത് പോലെ മന:സ്സാക്ഷി പറയുന്നു. ജാഡ കാണിക്കുന്നവന് എന്ന്.
അതൊക്കെ വെറുതെ തോന്നുന്നതാ. പോസ്റ്റ് ഇഷ്ടപ്പെട്ടാല് അതിനെ കൂടുതല് അംഗീകരിക്കുകയേ ഉള്ളു.
മാഷിന്റെ ബ്ളോഗിന്റെ പേര് കടുവ എന്നാക്കിയത് എന്തോ പോലെ തോന്നി എനിക്ക്. മെയില് ഐഡിയും കടുവ എന്ന് തന്നെ ആയപ്പോള് വ്യക്തിയെക്കുറിച്ച് ഒന്നും മനസ്സിലാകാത്തത് പോലെ.അതിനു വേണ്ടിയല്ലെ അങ്ങിനെ ചെയ്തത്?
എന്നാലും അതിനൊരു പോരായ്ക പോലെ എനിക്ക് തോന്നുന്നു. സൌഹൃദത്തില്, മുഴുവനല്ലെങ്കിലും അല്പം ചില കാര്യങ്ങള് പരസ്പരം അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നതല്ലെ നല്ലത്? ഞാനൊരു പുതുമുഖവും ഗള്ഫില് അധികം പഴക്കം ഇല്ലാത്തതിനാലും എനിക്ക് തോന്നുന്നതാവാം അല്ലെ?
ആ തോന്നല് മുഴുവന് തെറ്റാണ് എന്ന് പറയാന് പറ്റില്ല. ഒരു കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് മുഴുവന് അറിയാതെ തുടങ്ങുമ്പോള് പലതും നമ്മള് മറച്ചുവെക്കാന് ശ്രമിക്കും. എനിക്ക് അങ്ങിനെ സംഭവിച്ചതാണ്.
എന്നാല് ഇപ്പോഴത് മാറ്റിക്കൂടെ?
അതിന് ചില കുഴപ്പങ്ങളുണ്ട്. കടുവ എന്ന ബ്ളോഗ് ഇപ്പോള് കുറേ അധികം ആള്ക്കാര് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഇനി അത് മാറ്റുമ്പോള് ഇപ്പോഴുണ്ടായിരിക്കുന്ന കടുവ എന്ന ബ്ളോഗിനോടുള്ള കാഴ്ചപ്പാടില്ത്തന്നെ ഒരു വ്യത്യാസം ഉണ്ടാകും.
അത് ചെറിയൊരു കാര്യമല്ലെ?
അത് കൂടാതെ ഇത്രയും നാള് അജ്ഞാതനായിരുന്ന് പെട്ടെന്ന് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുമ്പോള് ഒന്ന് ചെറുതാകുന്നത് പോലെ മന:സ്സാക്ഷി പറയുന്നു. ജാഡ കാണിക്കുന്നവന് എന്ന്.
അതൊക്കെ വെറുതെ തോന്നുന്നതാ. പോസ്റ്റ് ഇഷ്ടപ്പെട്ടാല് അതിനെ കൂടുതല് അംഗീകരിക്കുകയേ ഉള്ളു.
അങ്ങിനെ വേണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ഇപ്പോള് തോന്നുന്നുണ്ട്.
അതൊക്കെ പോട്ടെ മാഷെ...നമുക്ക് അന്യോന്യം നമ്മെക്കുറിച്ച് പരിചയപ്പെടാം. അതിനെന്തെങ്കിലും തടസ്സമുണ്ടൊ അജ്ഞാത സുഹൃത്തേ....
ഹ.ഹ.ഹ. പരിഹാസ ഹാസ്യം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.
പരിഹസിച്ചതല്ല. ഒരു തമാശക്ക് പറഞ്ഞതാ.
സാഗറിന് എന്ത് വേണമേങ്കിലും പറയാം. ഞാന് അതിന്റെ അര്ത്ഥത്തിലേ അതിനെ കാണു. വിഷമിക്കണ്ട. കടുവ എന്ന പേര് കൊടുത്തെങ്കിലും തങ്കപ്പെട്ട പാവം മനസ്സാ എന്റേത്.
അതിഷ്ടപ്പെട്ടു മാഷെ. നമ്മള് നാലഞ്ചു ദിവസമേ ആയുള്ളു ചാറ്റ് തുടങ്ങിയതെങ്കിലും നല്ലൊരു ബന്ധം പോലെ ആയിക്കഴിഞ്ഞു അല്ലെ?
അതെ.
എത്ര കൊല്ലമായി ഖത്തറില് എത്തിയിട്ട്?
ഇരുപത്തൊമ്പത് വര്ഷം കഴിയുന്നു.
അള്ളാ..ഒരു കൊല്ലം പോലും തികയാത്ത ഞാനെന്ത് പ്രവാസി?
വിവാഹം കഴിഞ്ഞില്ലെ?
അതുകൊണ്ടല്ലെ ഇങ്ങോട്ട് പോരേണ്ടി വന്നത്. പണിയൊന്നും ഇല്ലാതിരുന്നപ്പോള് ഒരു പെണ്ണ് കെട്ടിപ്പോയി.
അതൊക്കെ പോട്ടെ മാഷെ...നമുക്ക് അന്യോന്യം നമ്മെക്കുറിച്ച് പരിചയപ്പെടാം. അതിനെന്തെങ്കിലും തടസ്സമുണ്ടൊ അജ്ഞാത സുഹൃത്തേ....
ഹ.ഹ.ഹ. പരിഹാസ ഹാസ്യം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.
പരിഹസിച്ചതല്ല. ഒരു തമാശക്ക് പറഞ്ഞതാ.
സാഗറിന് എന്ത് വേണമേങ്കിലും പറയാം. ഞാന് അതിന്റെ അര്ത്ഥത്തിലേ അതിനെ കാണു. വിഷമിക്കണ്ട. കടുവ എന്ന പേര് കൊടുത്തെങ്കിലും തങ്കപ്പെട്ട പാവം മനസ്സാ എന്റേത്.
അതിഷ്ടപ്പെട്ടു മാഷെ. നമ്മള് നാലഞ്ചു ദിവസമേ ആയുള്ളു ചാറ്റ് തുടങ്ങിയതെങ്കിലും നല്ലൊരു ബന്ധം പോലെ ആയിക്കഴിഞ്ഞു അല്ലെ?
അതെ.
എത്ര കൊല്ലമായി ഖത്തറില് എത്തിയിട്ട്?
ഇരുപത്തൊമ്പത് വര്ഷം കഴിയുന്നു.
അള്ളാ..ഒരു കൊല്ലം പോലും തികയാത്ത ഞാനെന്ത് പ്രവാസി?
വിവാഹം കഴിഞ്ഞില്ലെ?
അതുകൊണ്ടല്ലെ ഇങ്ങോട്ട് പോരേണ്ടി വന്നത്. പണിയൊന്നും ഇല്ലാതിരുന്നപ്പോള് ഒരു പെണ്ണ് കെട്ടിപ്പോയി.
ഞാനും ഏകദേശം അങ്ങിനെയൊക്കെത്തന്നെ. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് ആറ് മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള് ഇവിടെ എത്തിയതാണ്.
അതെയോ?
പിന്നീട് അഥിതിയായി വീട്ടിലെത്തി തിരിക്കും. അങ്ങിനെ ഇരുപത്തൊന്പത് വര്ഷങ്ങള്. സെക്രട്ടറിയാണ്. അന്ന് മുതല് നല്ല ശംബളവും കിട്ടിയിരുന്നു.
പിന്നെന്താ ഇത്രയും കാലമായിട്ട് തിരിച്ച് പൊകാതിരുന്നത്? ഗള്ഫ് അത്രക്കും ഇഷ്ടപ്പെട്ടൊ..
ഇഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടൊന്നും അല്ല. അല്പം കടമുണ്ട്. അതു കൂടി അവസാനിപ്പിക്കണം. എന്നിട്ട് പോകണം.
ഇരുപത് വര്ഷം കഴിഞ്ഞ പലരും ഇതുതന്നെ പറഞ്ഞ് ഞാന് കേള്ക്കുന്നു. അതാണെനിക്ക് മനസ്സിലാവാത്തത്.
അതെയോ?
പിന്നീട് അഥിതിയായി വീട്ടിലെത്തി തിരിക്കും. അങ്ങിനെ ഇരുപത്തൊന്പത് വര്ഷങ്ങള്. സെക്രട്ടറിയാണ്. അന്ന് മുതല് നല്ല ശംബളവും കിട്ടിയിരുന്നു.
പിന്നെന്താ ഇത്രയും കാലമായിട്ട് തിരിച്ച് പൊകാതിരുന്നത്? ഗള്ഫ് അത്രക്കും ഇഷ്ടപ്പെട്ടൊ..
ഇഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടൊന്നും അല്ല. അല്പം കടമുണ്ട്. അതു കൂടി അവസാനിപ്പിക്കണം. എന്നിട്ട് പോകണം.
ഇരുപത് വര്ഷം കഴിഞ്ഞ പലരും ഇതുതന്നെ പറഞ്ഞ് ഞാന് കേള്ക്കുന്നു. അതാണെനിക്ക് മനസ്സിലാവാത്തത്.
കുറച്ച് കഴിയുമ്പോള് എല്ലാം മനസ്സിലാകും. നാട്ടിലെ ജീവിതരീതിയില് തുടങ്ങുന്ന മാറ്റങ്ങള് പിന്നെപ്പിന്നെ നമ്മളറിയാതെ നമ്മളെ വിഴുങ്ങും. അതൊക്കെ ഉള്ക്കൊള്ളാനും മനസ്സിലാക്കാനും എന്നെപ്പോലെ ആന്പത്തിയഞ്ച് വയസ്സെങ്കിലും ആവേണ്ടി വരും.
മക്കള്?
രണ്ടുപേര്. ഒരാണും ഒരു പെണ്ണും. രണ്ടുപേരുടേയും വിവാഹം കഴിഞ്ഞു.
പിന്നെന്താ പ്രശ്നം?
മകന് എഞ്ചിനിയര് ആകണമെന്നായിരുന്നു ആഗ്രഹം. ചെറുപ്പം മുതല് ഡൊണേഷന് കൊടുത്താണ് പഠിപ്പിച്ചത്. കിട്ടുന്ന ശംബളം തികയാതെ വന്നാപ്പോള് കടം വാങ്ങീ പഠിപ്പിച്ചു.
അതുകൊണ്ടെന്താ അവര് രക്ഷപ്പെട്ടില്ലെ?
ഓരോ വര്ഷം കഴിയുന്തോറും കടം കൂടുകയല്ലാതെ കുറഞ്ഞില്ല. അതിനു പുറകെ മകളും എത്തി. അവള്ക്ക് ഡോക്ടറാകണം.
മക്കളെ നല്ല രീതിയില് എത്തിക്കാനല്ലെ നമ്മളിവിടെ കഷ്ടപ്പെടുന്നത്?
നമ്മള്, നമ്മളെ മറന്നുള്ള ജീവിതത്തെ എത്തിപ്പിടിക്കുമ്പോള് നമുക്ക് സമാധാനം നല്കില്ലെന്ന് ഞാന് പഠിച്ചു.
മക്കള്?
രണ്ടുപേര്. ഒരാണും ഒരു പെണ്ണും. രണ്ടുപേരുടേയും വിവാഹം കഴിഞ്ഞു.
പിന്നെന്താ പ്രശ്നം?
മകന് എഞ്ചിനിയര് ആകണമെന്നായിരുന്നു ആഗ്രഹം. ചെറുപ്പം മുതല് ഡൊണേഷന് കൊടുത്താണ് പഠിപ്പിച്ചത്. കിട്ടുന്ന ശംബളം തികയാതെ വന്നാപ്പോള് കടം വാങ്ങീ പഠിപ്പിച്ചു.
അതുകൊണ്ടെന്താ അവര് രക്ഷപ്പെട്ടില്ലെ?
ഓരോ വര്ഷം കഴിയുന്തോറും കടം കൂടുകയല്ലാതെ കുറഞ്ഞില്ല. അതിനു പുറകെ മകളും എത്തി. അവള്ക്ക് ഡോക്ടറാകണം.
മക്കളെ നല്ല രീതിയില് എത്തിക്കാനല്ലെ നമ്മളിവിടെ കഷ്ടപ്പെടുന്നത്?
നമ്മള്, നമ്മളെ മറന്നുള്ള ജീവിതത്തെ എത്തിപ്പിടിക്കുമ്പോള് നമുക്ക് സമാധാനം നല്കില്ലെന്ന് ഞാന് പഠിച്ചു.
മക്കള് നല്ല രീതിയില് ആകുന്നതില് എന്താ സമാധാനക്കുറവ്?
മകന് എഞ്ചിയറിംഗ് പാസ്സായപ്പോള് മകള് രണ്ടാം വര്ഷം M.B.B.Sന്. നാട്ടിലും ഇവിടേയും നല്ലൊരു തുക ഞാന് കടം വരുത്തി.
എന്നാലും രണ്ടുപേരും ഒരു നിലയിലായില്ലെ? അതൊരഭിമാനമല്ലെ.
അഭിമാനമൊക്കെ തന്നെ. എഞ്ചിനിയറിംഗ് പാസ്സായ മകന് അതിന് ശ്രമിക്കാതെ സിനിമാസീരിയലിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. എന്റെ തലക്കേറ്റ ആദ്യത്തെ അടിയായിരുന്നു അത്.
മാഷിന്റെ ഭാര്യ ഇതൊന്നും ശ്രദ്ധിച്ചില്ലെ?
ഇതാണ് എല്ലാവരും ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യം. ഇപ്പോഴത്തെ നമ്മുടെ പ്രവാസി കുടുംബങ്ങളില് മക്കള് അമ്മയ്ക്ക് എത്രമാത്രം വില നല്കുന്നു എന്ന് സാഗര് ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടൊ?
ഒരു പരിധി വരെ...
ഒരു പരിധിയും ഇല്ല. ചെറുപ്പത്തില് നമ്മള് കഷ്ടപ്പെട്ട് ജീവിക്കുന്നു. കഷ്ടപ്പാട് അറിഞ്ഞ് കൊണ്ട് പഠിക്കുന്നു, ജീവിക്കുന്നു. എന്നിട്ടും അവസാനം വരെ കഷ്ടപ്പാട് മാത്രമാണ് പ്രവാസികള്ക്ക് കൂട്ട്.
അത് ശരിയാണ്.
മക്കള് കഷ്ടപ്പെടാതെ പഠിച്ച് വളരണം എന്ന് നമ്മള് ആഗ്രഹിക്കുന്നു. എത്ര ഇല്ലെന്ന് പറഞ്ഞാലും അവര് ചോദിക്കുന്നതൊക്കെ നമ്മള് ചെയ്ത് കൊടുക്കുന്നു. കഷ്ടപ്പാടിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന് പോലും ഇടവരാതെ വളരുന്ന അവരില് പണം എങ്ങിനെ ഉണ്ടാകുന്ന എന്ന ചിന്തപോലും ഉയരുന്നില്ല.
അങ്ങിനെ ഒരു ധാരണ സ്വാഭാവികമാണ്.
അവന് ഒരു സീരിയല് നടിയെ കല്യാണം കഴിച്ച് ദൂരെ വാടകക്ക് താമസിക്കുന്നു. വല്ലപ്പോഴും പണം ആവശ്യപ്പെട്ട് അമ്മയുടെ അടുത്ത് വരും.
എന്നാലും മോള് അങ്ങിനെ അല്ലല്ലൊ.
അവള് കോഴ്സ് പൂര്ത്തിയാക്കുന്നതിന് മുന്പ് കൂടെ പഠിക്കുന്ന ഒരുവനോടൊപ്പം ജീവിക്കാന് തീരുമാനിച്ചു.
ഇപ്പൊള് മാഷോട് എനിക്ക് ഒന്നും പറയാന് പറ്റുന്നില്ല.
എന്നാലും മരുമകന് ഇപ്പോള് ഡോക്ടറാണ്. ജോലിയും ഉണ്ട്. വലിയ അല്ലലില്ലാതെ ജീവിക്കുന്നു.
അത്രയും സമാധാനം.
എങ്കിലും അവളും പലപ്പോഴും പണത്തിനായി വീട്ടില് വരും. മക്കളുടെ മനസ്സില് ഞാനൊരു മഹാനായ പണക്കാരനാണ് ഇപ്പോഴും.
ങും.
ബാങ്കുകളിലെ അഞ്ച് ലക്ഷത്തിന്റെ കടം ഇപ്പോഴും ബാക്കിയാണ്. അതൊന്നവസാനിപ്പിക്കാനാണ് എന്റെ ശ്രമം.
മകന് എഞ്ചിയറിംഗ് പാസ്സായപ്പോള് മകള് രണ്ടാം വര്ഷം M.B.B.Sന്. നാട്ടിലും ഇവിടേയും നല്ലൊരു തുക ഞാന് കടം വരുത്തി.
എന്നാലും രണ്ടുപേരും ഒരു നിലയിലായില്ലെ? അതൊരഭിമാനമല്ലെ.
അഭിമാനമൊക്കെ തന്നെ. എഞ്ചിനിയറിംഗ് പാസ്സായ മകന് അതിന് ശ്രമിക്കാതെ സിനിമാസീരിയലിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. എന്റെ തലക്കേറ്റ ആദ്യത്തെ അടിയായിരുന്നു അത്.
മാഷിന്റെ ഭാര്യ ഇതൊന്നും ശ്രദ്ധിച്ചില്ലെ?
ഇതാണ് എല്ലാവരും ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യം. ഇപ്പോഴത്തെ നമ്മുടെ പ്രവാസി കുടുംബങ്ങളില് മക്കള് അമ്മയ്ക്ക് എത്രമാത്രം വില നല്കുന്നു എന്ന് സാഗര് ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടൊ?
ഒരു പരിധി വരെ...
ഒരു പരിധിയും ഇല്ല. ചെറുപ്പത്തില് നമ്മള് കഷ്ടപ്പെട്ട് ജീവിക്കുന്നു. കഷ്ടപ്പാട് അറിഞ്ഞ് കൊണ്ട് പഠിക്കുന്നു, ജീവിക്കുന്നു. എന്നിട്ടും അവസാനം വരെ കഷ്ടപ്പാട് മാത്രമാണ് പ്രവാസികള്ക്ക് കൂട്ട്.
അത് ശരിയാണ്.
മക്കള് കഷ്ടപ്പെടാതെ പഠിച്ച് വളരണം എന്ന് നമ്മള് ആഗ്രഹിക്കുന്നു. എത്ര ഇല്ലെന്ന് പറഞ്ഞാലും അവര് ചോദിക്കുന്നതൊക്കെ നമ്മള് ചെയ്ത് കൊടുക്കുന്നു. കഷ്ടപ്പാടിനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന് പോലും ഇടവരാതെ വളരുന്ന അവരില് പണം എങ്ങിനെ ഉണ്ടാകുന്ന എന്ന ചിന്തപോലും ഉയരുന്നില്ല.
അങ്ങിനെ ഒരു ധാരണ സ്വാഭാവികമാണ്.
അവന് ഒരു സീരിയല് നടിയെ കല്യാണം കഴിച്ച് ദൂരെ വാടകക്ക് താമസിക്കുന്നു. വല്ലപ്പോഴും പണം ആവശ്യപ്പെട്ട് അമ്മയുടെ അടുത്ത് വരും.
എന്നാലും മോള് അങ്ങിനെ അല്ലല്ലൊ.
അവള് കോഴ്സ് പൂര്ത്തിയാക്കുന്നതിന് മുന്പ് കൂടെ പഠിക്കുന്ന ഒരുവനോടൊപ്പം ജീവിക്കാന് തീരുമാനിച്ചു.
ഇപ്പൊള് മാഷോട് എനിക്ക് ഒന്നും പറയാന് പറ്റുന്നില്ല.
എന്നാലും മരുമകന് ഇപ്പോള് ഡോക്ടറാണ്. ജോലിയും ഉണ്ട്. വലിയ അല്ലലില്ലാതെ ജീവിക്കുന്നു.
അത്രയും സമാധാനം.
എങ്കിലും അവളും പലപ്പോഴും പണത്തിനായി വീട്ടില് വരും. മക്കളുടെ മനസ്സില് ഞാനൊരു മഹാനായ പണക്കാരനാണ് ഇപ്പോഴും.
ങും.
ബാങ്കുകളിലെ അഞ്ച് ലക്ഷത്തിന്റെ കടം ഇപ്പോഴും ബാക്കിയാണ്. അതൊന്നവസാനിപ്പിക്കാനാണ് എന്റെ ശ്രമം.
അത് കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ച് പോകാനാണോ....
അതെ. ഒരു തുടക്കക്കാരന് എന്ന നിലയ്ക്ക് എനിക്ക് സാഗറിനോട് ഒന്നേ പറയാനുള്ളു.
പറയാതെ തന്നെ എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്.
അത് വെറും പറച്ചിലാണ്. കാരണം ഞാനിവിടെ വന്ന ആദ്യനാള് മുതല് ഇത്തരം വിവരങ്ങള് പലരും എന്നെ ധരിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഞാനതെല്ലാം ശരിവെക്കുകയും ചെയ്തു. കേള്ക്കുകയല്ലാതെ എന്റെ പ്രവൃത്തിയില് ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല. എനിക്ക് അങ്ങിനെ ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല എന്ന എന്റെ അതിരു കടന്ന വിശ്വാസം.
ങും.
നമ്മള് എത്ര വര്ഷം ഇവിടെ തങ്ങിയാലും നാട്ടില് നിന്ന് വരുമ്പോള് നമ്മളില് വേരുറച്ച വിശ്വാസങ്ങളും കാഴ്ചകളും ചിന്തകളും അതേപടി വ്യത്യാസമില്ലാതെ നിലനില്ക്കുന്നതായിട്ടാണ് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്. മാറ്റങ്ങള് സംഭവിക്കുന്നു എന്ന് നമ്മള് അറിയുന്നു. ആ മാറ്റങ്ങള് നമ്മുടെ വീടിനേയും ബാധിക്കുന്നു എന്ന ഉള്ക്കൊള്ളല് നമുക്ക് എത്രത്തോളം സംഭവിക്കുന്നുണ്ട്? തീരെ സംഭവിക്കുന്നില്ല. ഒരു പൊതു സ്വഭാവം എന്നതിനപ്പുറത്തേക്ക് നീങ്ങാന് നമുക്കാകുന്നില്ല. അതൊന്നും നമ്മളെ ബാധിക്കുന്നതല്ല എന്ന തള്ളിക്കളയല്.
നമ്മള് പല മാധ്യമങ്ങള് വഴിയും അത് തിരിച്ചറിയുന്നില്ലെ?
എത്രപേര്?
എത്രത്തോളം?
ലേബര് ക്യാമ്പും കമ്പനിയും മാത്രമായി കഴിയുന്നവരാണ് അധികവും. അല്ലെങ്കില് തന്നെ അത്തരം തിരിച്ചറിവുകള്ക്ക് മുകളില് ഇവിടെ തുടരുന്ന ഒരേ ജോലിയും ഒരേ ഭക്ഷണവും ഒരേ ശംബളവും അവിടവിടെ ഉയരുന്ന കെട്ടിടങ്ങളും മാറ്റമില്ലാതെ മനസ്സിനെ കീഴടക്കുകയല്ലെ?
എനിക്കെന്തൊ ഒരു മനസ്സിലാകായ്ക വരുന്നു.
നാട്ടില് സംഭവിക്കുന്ന മാറ്റങ്ങളും മക്കളില് അതുണ്ടാക്കുന്ന സ്വാധീനവും നമ്മള് കാണുന്നില്ല. നമ്മളെപ്പോഴും നാട്ടില് നിന്ന് പോരുമ്പോഴുണ്ടായ സ്നേഹങ്ങളും ബന്ധങ്ങളും അതേപടി സ്വരുക്കൂട്ടി അതിന്മേല് അടയിരുന്ന് ഇല്ലാത്ത പൈസ ഉണ്ടാക്കി ഓരോന്ന് ചെയ്ത് അവസാനം മക്കള് വഴിതെറ്റി എന്നു പരിതപിക്കുന്നു.
ഞാനെന്താ പറയാ....
നമ്മള് ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഉള്ളില് താലോലിക്കുന്ന സ്നേഹങ്ങള്ക്ക് മാറ്റം സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നുള്ക്കൊള്ളാന് അപ്പോഴും നമ്മള്ക്കാവില്ല. എന്നിട്ടും പഴയ സ്നേഹം തിരിച്ച് കിട്ടും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ച് കാത്തിരിക്കും.
അത് ശരിയല്ലെ?
എന്ത്? കിട്ടില്ല എന്നതിനെ കാത്തിരിക്കുന്നതൊ...
അല്ലാതെ പിന്നെ എന്താണ് വഴി?
നമ്മള് ഇവിടെ ജീവിക്കുമ്പോള് സ്വാഭാവികമായും ഇവിടുത്തെ ജീവിതം പോലെ നമ്മുടെ വീട്ടിലും പകര്ത്താന് ശ്രമിക്കും. അതുവഴി തന്നെ ആഢംബരം വര്ദ്ധിക്കുന്നു. പിന്നീട് അവിടെ നിന്ന് താഴാന് നമ്മുടെ ദുരഭിമാനം തടസ്സമാകുന്നു. ആവശ്യമില്ലാതെ മക്കളെ എഞ്ചിനിയറും ഡോക്ടറും ആക്കാന് അറിയാതെ നമ്മളും ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ഇതൊക്കെ കടന്നു കയറുന്നത് യാഥാര്ത്ഥ്യങ്ങളെ ഉള്ക്കൊള്ളാന് കഴിയാത്തത് തന്നെയല്ലെ?
അതെ. ഒരു തുടക്കക്കാരന് എന്ന നിലയ്ക്ക് എനിക്ക് സാഗറിനോട് ഒന്നേ പറയാനുള്ളു.
പറയാതെ തന്നെ എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്.
അത് വെറും പറച്ചിലാണ്. കാരണം ഞാനിവിടെ വന്ന ആദ്യനാള് മുതല് ഇത്തരം വിവരങ്ങള് പലരും എന്നെ ധരിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഞാനതെല്ലാം ശരിവെക്കുകയും ചെയ്തു. കേള്ക്കുകയല്ലാതെ എന്റെ പ്രവൃത്തിയില് ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല. എനിക്ക് അങ്ങിനെ ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല എന്ന എന്റെ അതിരു കടന്ന വിശ്വാസം.
ങും.
നമ്മള് എത്ര വര്ഷം ഇവിടെ തങ്ങിയാലും നാട്ടില് നിന്ന് വരുമ്പോള് നമ്മളില് വേരുറച്ച വിശ്വാസങ്ങളും കാഴ്ചകളും ചിന്തകളും അതേപടി വ്യത്യാസമില്ലാതെ നിലനില്ക്കുന്നതായിട്ടാണ് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്. മാറ്റങ്ങള് സംഭവിക്കുന്നു എന്ന് നമ്മള് അറിയുന്നു. ആ മാറ്റങ്ങള് നമ്മുടെ വീടിനേയും ബാധിക്കുന്നു എന്ന ഉള്ക്കൊള്ളല് നമുക്ക് എത്രത്തോളം സംഭവിക്കുന്നുണ്ട്? തീരെ സംഭവിക്കുന്നില്ല. ഒരു പൊതു സ്വഭാവം എന്നതിനപ്പുറത്തേക്ക് നീങ്ങാന് നമുക്കാകുന്നില്ല. അതൊന്നും നമ്മളെ ബാധിക്കുന്നതല്ല എന്ന തള്ളിക്കളയല്.
നമ്മള് പല മാധ്യമങ്ങള് വഴിയും അത് തിരിച്ചറിയുന്നില്ലെ?
എത്രപേര്?
എത്രത്തോളം?
ലേബര് ക്യാമ്പും കമ്പനിയും മാത്രമായി കഴിയുന്നവരാണ് അധികവും. അല്ലെങ്കില് തന്നെ അത്തരം തിരിച്ചറിവുകള്ക്ക് മുകളില് ഇവിടെ തുടരുന്ന ഒരേ ജോലിയും ഒരേ ഭക്ഷണവും ഒരേ ശംബളവും അവിടവിടെ ഉയരുന്ന കെട്ടിടങ്ങളും മാറ്റമില്ലാതെ മനസ്സിനെ കീഴടക്കുകയല്ലെ?
എനിക്കെന്തൊ ഒരു മനസ്സിലാകായ്ക വരുന്നു.
നാട്ടില് സംഭവിക്കുന്ന മാറ്റങ്ങളും മക്കളില് അതുണ്ടാക്കുന്ന സ്വാധീനവും നമ്മള് കാണുന്നില്ല. നമ്മളെപ്പോഴും നാട്ടില് നിന്ന് പോരുമ്പോഴുണ്ടായ സ്നേഹങ്ങളും ബന്ധങ്ങളും അതേപടി സ്വരുക്കൂട്ടി അതിന്മേല് അടയിരുന്ന് ഇല്ലാത്ത പൈസ ഉണ്ടാക്കി ഓരോന്ന് ചെയ്ത് അവസാനം മക്കള് വഴിതെറ്റി എന്നു പരിതപിക്കുന്നു.
ഞാനെന്താ പറയാ....
നമ്മള് ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഉള്ളില് താലോലിക്കുന്ന സ്നേഹങ്ങള്ക്ക് മാറ്റം സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നുള്ക്കൊള്ളാന് അപ്പോഴും നമ്മള്ക്കാവില്ല. എന്നിട്ടും പഴയ സ്നേഹം തിരിച്ച് കിട്ടും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ച് കാത്തിരിക്കും.
അത് ശരിയല്ലെ?
എന്ത്? കിട്ടില്ല എന്നതിനെ കാത്തിരിക്കുന്നതൊ...
അല്ലാതെ പിന്നെ എന്താണ് വഴി?
നമ്മള് ഇവിടെ ജീവിക്കുമ്പോള് സ്വാഭാവികമായും ഇവിടുത്തെ ജീവിതം പോലെ നമ്മുടെ വീട്ടിലും പകര്ത്താന് ശ്രമിക്കും. അതുവഴി തന്നെ ആഢംബരം വര്ദ്ധിക്കുന്നു. പിന്നീട് അവിടെ നിന്ന് താഴാന് നമ്മുടെ ദുരഭിമാനം തടസ്സമാകുന്നു. ആവശ്യമില്ലാതെ മക്കളെ എഞ്ചിനിയറും ഡോക്ടറും ആക്കാന് അറിയാതെ നമ്മളും ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ഇതൊക്കെ കടന്നു കയറുന്നത് യാഥാര്ത്ഥ്യങ്ങളെ ഉള്ക്കൊള്ളാന് കഴിയാത്തത് തന്നെയല്ലെ?
ഞാന് കേള്ക്കുന്നുണ്ട്.
പറഞ്ഞ് പറഞ്ഞ് കാട് കയറുന്നു. ഞാനനുഭവിച്ച പ്രയാസങ്ങള് മറ്റുള്ളവര് അനുഭവിക്കാന് ഇടവരരുത് എന്ന് കരുതി പറഞ്ഞ് പോയതാണ്. സാഗറിന് ബോറടിച്ച് കാണും.
ഇല്ല. ഞാന് സസൂഷ്മം കേള്ക്കുകയായിരുന്നു ഓരോ വാക്കും.
ബ്ളോഗില് പഴക്കമുണ്ടെങ്കിലും ആദ്യമായാണ് ഒരു ബ്ളോഗ് സുഹൃത്തുമായി ഇത്രയും സംസാരിച്ചത്. സാഗര് ഗള്ഫിലെ തുടക്കക്കാരന് ആയതാണ് എന്നെക്കൊണ്ടിത് പറയിച്ചത്. കുറെ ആയി. ഇനി പിന്നെ ആവാം.
മാഷുടെ അനുഭവങ്ങള് മനസ്സിലാക്കി അതനുസരിച്ച് എത്രമാത്രം മുന്നോട്ട് പോകാന് എനിക്ക് കഴിയുമോ ആവോ..
ശരി മാഷെ..പിന്നെകാണാം...
ok.good night.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
സന്തോഷം പങ്കുവെക്കുന്നു.
"പവന് പതിനയ്യായിരം രൂപയാ..." എന്ന എന്റെ അനുഭവ കഥ 14-09-2010ല് ഞാന് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നു. അതില് ഞാന് പറഞ്ഞിരുന്ന പിടിച്ചു പറിച്ച് കൊണ്ടുപോയ ചെയിന് തിരികെ കിട്ടും എന്നായിരിക്കുന്നു. രണ്ടുപേരെ പോലീസ് പിടികൂടി. 13-10-2010ന് പോലീസ് സ്റേഷനില് നിന്നുള്ള ആവശ്യപ്രകാരം പതിനാലാം തിയതി എന്റെ ഭാര്യ സ്റ്റേഷനിലെത്തി പ്രതികളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. തൊട്ടടുത്ത (മാള) സ്റ്റേഷനിലാണ് അവരെ പിടിച്ചത് എന്നതിനാല് ഞങ്ങളുടെ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് (ഇരിഞ്ഞാലക്കുട) അവരെ കൈമാറ്റം ചെയ്തു കഴിഞ്ഞാല്പ്പിന്നെ കേസിന്റെ ചില കാര്യങ്ങള് ശരിയാക്കിയത്തിനു ശേഷം അധികം വൈകാതെ ആഭരണം തിരിച്ച് കിട്ടും എന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഷഡി മാത്രമിട്ട് ലോക്കപ്പിനകത്തിരിക്കുന്ന ഇരുപത് വയസ്സ് മാത്രം പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന രണ്ടുപേരും മാല പണയം വെച്ചിരിക്കുകയാണെന്ന് പോലീസിനോട് പറഞ്ഞു. പോലീസിന്റെ നല്ല മുഖം കണ്ടതിലുള്ള സന്തോഷത്തോടൊപ്പം നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന് പൂര്ണ്ണമായും കരുതിയിരുന്നത് തിരിച്ചുകിട്ടും എന്നതിലും ഉള്ള ആഹ്ലാദം, മാല തിരികെ ലഭിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ച എന്റെ എല്ലാ ബൂലോകസുഹൃത്തുക്കളുമായി ഞാന് പങ്കുവെക്കുന്നു.
സസ്നേഹം
റാംജി
പറഞ്ഞ് പറഞ്ഞ് കാട് കയറുന്നു. ഞാനനുഭവിച്ച പ്രയാസങ്ങള് മറ്റുള്ളവര് അനുഭവിക്കാന് ഇടവരരുത് എന്ന് കരുതി പറഞ്ഞ് പോയതാണ്. സാഗറിന് ബോറടിച്ച് കാണും.
ഇല്ല. ഞാന് സസൂഷ്മം കേള്ക്കുകയായിരുന്നു ഓരോ വാക്കും.
ബ്ളോഗില് പഴക്കമുണ്ടെങ്കിലും ആദ്യമായാണ് ഒരു ബ്ളോഗ് സുഹൃത്തുമായി ഇത്രയും സംസാരിച്ചത്. സാഗര് ഗള്ഫിലെ തുടക്കക്കാരന് ആയതാണ് എന്നെക്കൊണ്ടിത് പറയിച്ചത്. കുറെ ആയി. ഇനി പിന്നെ ആവാം.
മാഷുടെ അനുഭവങ്ങള് മനസ്സിലാക്കി അതനുസരിച്ച് എത്രമാത്രം മുന്നോട്ട് പോകാന് എനിക്ക് കഴിയുമോ ആവോ..
ശരി മാഷെ..പിന്നെകാണാം...
ok.good night.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
സന്തോഷം പങ്കുവെക്കുന്നു.
"പവന് പതിനയ്യായിരം രൂപയാ..." എന്ന എന്റെ അനുഭവ കഥ 14-09-2010ല് ഞാന് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നു. അതില് ഞാന് പറഞ്ഞിരുന്ന പിടിച്ചു പറിച്ച് കൊണ്ടുപോയ ചെയിന് തിരികെ കിട്ടും എന്നായിരിക്കുന്നു. രണ്ടുപേരെ പോലീസ് പിടികൂടി. 13-10-2010ന് പോലീസ് സ്റേഷനില് നിന്നുള്ള ആവശ്യപ്രകാരം പതിനാലാം തിയതി എന്റെ ഭാര്യ സ്റ്റേഷനിലെത്തി പ്രതികളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. തൊട്ടടുത്ത (മാള) സ്റ്റേഷനിലാണ് അവരെ പിടിച്ചത് എന്നതിനാല് ഞങ്ങളുടെ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് (ഇരിഞ്ഞാലക്കുട) അവരെ കൈമാറ്റം ചെയ്തു കഴിഞ്ഞാല്പ്പിന്നെ കേസിന്റെ ചില കാര്യങ്ങള് ശരിയാക്കിയത്തിനു ശേഷം അധികം വൈകാതെ ആഭരണം തിരിച്ച് കിട്ടും എന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഷഡി മാത്രമിട്ട് ലോക്കപ്പിനകത്തിരിക്കുന്ന ഇരുപത് വയസ്സ് മാത്രം പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന രണ്ടുപേരും മാല പണയം വെച്ചിരിക്കുകയാണെന്ന് പോലീസിനോട് പറഞ്ഞു. പോലീസിന്റെ നല്ല മുഖം കണ്ടതിലുള്ള സന്തോഷത്തോടൊപ്പം നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന് പൂര്ണ്ണമായും കരുതിയിരുന്നത് തിരിച്ചുകിട്ടും എന്നതിലും ഉള്ള ആഹ്ലാദം, മാല തിരികെ ലഭിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ച എന്റെ എല്ലാ ബൂലോകസുഹൃത്തുക്കളുമായി ഞാന് പങ്കുവെക്കുന്നു.
സസ്നേഹം
റാംജി
